De erotische aquarelkunst van Dong Li Blackwell
Bruni Mortier
Op de prestigieuze Saatchi online Gallery kunnen kunstenaars
hun werk onder de aandacht brengen. Geregeld kiezen de galeristen ‘one to
watch’, een kunstenaar die zij in het oog willen houden omdat zij in hem of
haar een veelbelovend talent zien. Die eer viel in 2013 te beurt aan Dong Li
Blackwell, een Engelse aquarelliste met Chinese roots. Zij kreeg een
kunstopleiding aan de universiteit van Brighton en behaalde zowel in China als
in het VK talrijke onderscheidingen, waaronder de Eerste Prijs van
Winsor&Newton bij de tentoonstelling van de Royal Watercolour Society in
2012.
Als jong meisje voelde Dong zich al anders dan de anderen en
droomde zij ervan kunstenaar te worden. Meer en meer raakte zij van die droom
bezeten. Eerst wilde zij lerares worden maar zij besefte al gauw dat je
leerlingen alleen maar technieken kan bijbrengen. Je kan ze niet leren
kunstenaar te worden. Daarom stopte ze met die loopbaan en legde ze zich
volledig op kunst toe. Aan de academie
moest zij kiezen voor een bepaalde techniek. Omdat zij alle technieken boeiend
vond, schreef ze er drie op drie papiertjes en trok ze er blindelings een uit.
Driemaal kwam ze uit op ‘aquarel’. Zij beweert dat het lot haar die weg gewezen
heeft. Sindsdien noemt ze de aquarel haar taal en drukt ze haar gevoelens en
diepste verlangens ermee uit. Toch was
ze in het begin niet gelukkig met deze keuze want aquarel is een moeilijke
techniek die vele jaren studie en oefening vergt. ‘Hoe meer ik ermee bezig was,
hoe meer ik ervan bezeten raakte. Na vier jaar professionele opleiding was
aquarel een deel van mezelf geworden. Ik vergelijk het graag met taal. Zoals we
woorden gebruiken om te spreken, te zingen of gedichten te schrijven, zo
gebruik ik aquarel om weer te geven wat ik voel. Ik heb dat medium niet
gevonden, het heeft mij gevonden.’, aldus Dong Li.
In haar tekeningen en schilderijen verkent zij de wereld van
de erotiek aan de hand van pornografische
foto’s van vrouwen of van haarzelf. Zo vertelt zij haar persoonlijk
verhaal van erotische dromen, kwetsbaarheid, intimiteit, extase en tragedie. De
felheid spat eraf als zij met opvallende kleuren en een wilde penseelvoering
vlekken en lijnen op haar blad aanbrengt. Veel grote partijen bestaan uit
slechts één grof geborstelde veeg. Het contrast tussen licht en donker is
scherp. Soms vertrekt zij van een idee maar tijdens het schilderproces wil zij
haar geest zo leeg mogelijk houden en telkens nieuwe wegen inslaan. Het onderbewuste
en het dierlijke komen aan bod, schaamteloos en zonder scrupules. In de kleuren zitten de emoties vervat. Met
het passionele rood vertelt zij een verhaal van begeerte en driften, met haar
koelere blauwen en groenen schept zij afstand en wordt de sfeer killer.
Wie haar werken bekijkt, legt meteen de link met Egon
Schiele die ook vrouwen in ongebruikelijke poses afbeeldde. Meedogenloos in hun
naaktheid tonen zij emoties die gaan van wanhoop tot passie en die de spanning
in het werk creëren.
Dong Li geeft toe dat zij zich zowel door Schiele als door
Marlene Dumas laat inspireren. ‘Het zijn mijn favoriete kunstenaars ondermeer
omdat zij controversieel zijn en provocerend te werk gaan. Hun werk is
emotioneel geladen en gaat ook over existentiële onderwerpen als verdriet,
erotiek en schaamte.’
Volgens Dong Li is het kijken naar grote meesters een
noodzakelijke fase in het leerproces. Om haar technieken te verfijnen kopieerde
zij werken van Rodin, Rembrandt, Vermeer, Chaime Soutine, Lucian Freud en Francis
Bacon. Nu zij een eigen techniek ontwikkeld heeft, probeert zij vreemde
invloeden te vermijden.
Dong Li werkt in reeksen en begint aan verschillende werken
tegelijk. De minder gelukte verscheurt zij, de andere worden uitgewerkt. Maar zelfs
na het droogproces kan ze nog van mening veranderen want de kleuren komen er
soms niet met de gewenste kracht uit. En dat is net wat zij nastreeft: de
toeschouwer raken door de explosieve kracht van haar kleuren en vormen. Emoties
als hartstocht, angst en liefde vragen om krachtige lijnen en fel pigment.
Begrippen als schoonheid of lelijkheid zijn hier niet aan de
orde. Het gaat hem veeleer om kwestbaarheid, verleiding en misleiding. Gezicht
of lichaam van de geportretteerden zijn misvormd om een betere indruk van hun
psychische en emotionele gesteldheid te geven. Zo toont zij niet alleen de
buitenkant van de personen, maar vooral de binnenkant. Hoofden ontbreken vaak,
lichamen nemen spinachtige vormen aan, benen lopen uit in een punt, borsten en
heupen zijn extreem rond. Soms lijken
lichamen te exploderen in tientallen vlekken en puntjes. Het doet denken aan de
Rorschach-tests waarbij inktvlekken gebruikt worden interpretaties en gevoelens
op te projecteren. Die leggen dan diepere
persoonlijke karaktertrekken en impulsen bloot. En dat is ook wat Dong Li
Blackwell doet. Op wit papier en met krachtig pigment toont zij zich aan het
publiek in al haar naaktheid, zowel fysiek als psychisch. Schilderstijl en kleurgebruik
getuigen van diep-emotionele gebeurtenissen
Zij geeft zich letterlijk bloot en laat zich door de toeschouwer
verkennen waarbij die soms niet weet wat er juist aan de hand is en hij
ruimte krijgt voor interpretatie.
Slechts zelden beeldt zij ook mannen af. Soms worden man en
vrouw als paar opgevoerd maar meestal is het vooral het vrouwenlichaam dat haar
fascineert.
Het is opvallend hoe soepel Dong Li omspringt met de
vormentaal en hoe zij erin slaagt intensiteit te geven aan de huid van haar
personages waarbij lichtinval en schaduwen een belangrijke rol spelen. De
voorstellingen van haar vrouwelijke figuren spruiten voort uit de behoefte wezens te creëren die niet louter
pure esthetiek zijn. Het zijn geen herkenbare figuren maar anonieme lichamen
die een beweging uitvoeren, emoties oproepen of een gemoedsgesteltenis zoals vurigheid,
verlangen, woede, enz. Typisch voor Dongs kunst is de ongeremde weergave van
die sensibiliteit en ongebreidelde lust, van het zich overgeven aan de naakte
waarheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten