Toespraak 40 jaar Aquarelsalons

Wij vieren vandaag het 40–jarig bestaan van het AIB met een kleurrijke tentoonstelling. Inderdaad, onze vereniging is een veertiger.

In het dagelijkse leven is een veertiger iemand die in het volle leven staat. Zijn jeugdige elan is er beslist nog en hij of zij heeft zekerheden verworven, is veelal competent en competitief.

Dat alles geldt ook voor het AIB.  Na veertig jaar hebben wij in de aquarelwereld een stevige reputatie verworven en oogsten de werken van onze schilders veel lof. Wie de gedetailleerde geschiedenis van de vereniging wil kennen, vindt die uitgebreid in onze catalogen en op onze website. De volgende spreker PVL zal  dadelijk in het kort de grote lijnen van onze evolutie schetsen.

De werken die wij vandaag hier verzamelden geven een overzicht van het huidige kunnen van onze schilders. Dit is dus geen retrospectieve. Het is recent werk dat nog niet eerder werd geëxposeerd. Het thema van de tentoonstelling luidt : “Kleur is de verwondering van het licht”. Zonder kleur en zonder licht is een aquarel nauwelijks denkbaar. Kleur en licht zijn een gedroomd onderwerp voor een aquarellist want zonder licht geen reflectie, geen schaduwpartijen, geen gouden glans over herfstbladeren, geen bruisende schuimkoppen over de golven.

Kleur is meer dan alleen een esthetische keuze. Kleur is  zoals Matisse zei een middel om het licht uit te drukken; niet zozeer het natuurkundige fenomeen, maar veel meer het licht zoals het werkelijk bestaat: in het hoofd van de kunstenaar. De Turkse schrijver Orhan Pamuk schreef in 1998 een boek  met de mooie titel ‘Ik heet Karmozijn’.  Het vertelt over miniatuurschilders aan het hof van de Osmaanse sultan, het zijn meester-schilders die zich buigen over de beperkingen van de traditionele stijl en de mogelijkheden van de vernieuwing.  Daarin toont Pamuk aan dat de schoonheid en het mysterie van deze wereld  alleen zichtbaar worden wanneer je er affectie, aandacht en nieuwsgierigheid voor hebben dat je de wereld alleen maar leert kennen door je ogen te openen voor de details en de kleurenrijkdom ervan. U oordeelt zelf wel over de kwaliteit  en de kleurenrijkdom van deze werken en over de toegepaste aquareltechniek.

Maar ook in de muziek spreken we van klankkleur en tonaliteit. De klankkleur maakt de sfeer warm, romantisch, donker of licht, vrolijk of  droevig, denderend of sprankelend. Laten wij opnieuw luisteren naar Xavier en Esther.

Muziek

Ik mag vandaag niet voorbijgaan aan het feit dat wij nog drie stichtende leden onder ons hebben, drie steunpilaren die zich decennia lang met volle overgave gewijd hebben aan het wel en wee van het AIB en die dat naar best vermogen nog altijd doen.

Sinds veertig jaar hebben zij met de hulp van vele bestuursleden en bereidwillige helpers jaarlijks aquarelsalons georganiseerd en nog veel meer.

Zij hadden als ideaal voor ogen : de aquareltechniek stimuleren voornamelijk door het organiseren van workshops en tentoonstellingen en vooral de aquarel bekend maken bij een breed publiek als volwaardig picturaal medium.

Wie van de pioniers uit 1978 had kunnen dromen van een dergelijke evolutie?

Omdat wij vandaag deze feestelijke dag meemaken, wil ik graag bloemen uitdelen en een hulde brengen. 

Maar eerst wil ik beginnen met het uitreiken van de Prijs van het Publiek van het vorige Salon. In de voorbije zomermaanden hebben de AIB-werken twee maanden gehangen in het mooie kader van de Commanderij van Alden Biesen. Tijdens dit 37^ste Salon met als thema Architectuur en Verval, heeft het publiek zijn keuze gemaakt. Dit jaar viel – voor de vierde keer – de keuze op een werk van Xavier Swolfs.  Het betreft de aquarel Beringen Mijn – een verscheurd beeld. De prijs wordt geschonken – en dat is zo al vele jaren – door de firma Lucas Creativ, die wij hierbij van harte danken voor hun steun. Mag ik Xavier op het podium vragen zodat mevrouw Macqoy hem de prijs kan overhandigen .

Dan wil ik de heer en mevrouw Emsens bedanken.

Zij hebben ons gesteund sinds de jaren negentig. Ik herinner me nog hoe wij als AIB nauw betrokken waren bij de totstandkoming van het Kristallijn en hoe Rik Hoydonckx als goede vriend van de heer Emsens er een steunende rol in speelde. Wij hebben hier vele jaren onze beste werken mogen tonen en de heer Emsens is een trouw erelid van onze vereniging. Daarom wil ik in de eerste plaats zijn dame in de bloemetjes zetten.

En dan zijn er de drie aquarelmusketiers. Zij hebben ieder op hun manier een heel grote steen bijgedragen aan de groei en bloei van onze vereniging. Piet, Xavier en Swa. Piet, pionier, stichter en  liaison-officer van ECWS die voor de buitenlandse contacten zorgt, Swa die vele jaren lang de voorzitter was en aan de kar trok, Xavier die van bij het begin een bestuursfunctie opnam en door zijn gedrevenheid en groot talent tot de top der aquarellisten wordt gerekend. Ook voor jullie een bescheiden maar kleurrijke blijk van erkentelijkheid.

En laat ons dit feestelijk moment afsluiten met wat vrolijke klanken.

 Ik geef nu graag het woord aan Piet Van Leuven die zijn visie op onze aquarelgeschiedenis zal geven en deze tentoonstelling zal openen.

Met deze feestelijke hulde kunnen wij het officiële gedeelte afsluiten. Wij danken de medewerkers van het Kristallijn voor hun inzet en sympathie , wij danken u voor uw komst naar deze zaal en voor de liefde en aandacht die u heeft voor het medium aquarel waarvoor wij onze beste krachten inzetten.