De esthetiek van het alledaagse Werken in acryl van Christel Weyts

In februari 2010 won de Belgische kunstenares Christel Weyts de Maxima-wedstrijd, georganiseerd door Atelier. Uit de meer dan vierhonderd inzendingen werd haar portret gekozen voor de Artist Award. Zij neemt graag deel aan wedstrijden omdat het werken naar een thema een uitdaging is om binnen een omlijnd kader een idee uit te werken. Christel Weyts woont in Boechout (België) in een straat waar ooit de moeder van Rubens zou gewoond hebben. De grote barokschilder die meesterlijke portretten borstelde, heeft in Christel een verre nakomeling want ook haar voorliefde gaat uit naar het portret. Als kind deed ze niets liever dan in potlood, later in kleur, gelaatsuitdrukkingen op papier vast te leggen. Aan de Academie van Borsbeek volgde zij een schildersopleiding, bekwaamde zich in aquarel, olieverf en acryl. Zij geeft aquarellessen aan amateurschilders maar voor haar eigen werken geeft ze de laatste jaren de voorkeur aan acryl. ‘Het is een techniek die je toelaat snel te werken. Je moet niet voorzichtig zijn want foutjes kan je altijd nog corrigeren. Het past bij mijn karakter vermits ik impulsief ben tijdens het creëren en graag spontaan schilder wat in mij opkomt.’, aldus Weyts. ‘Het transparante van de aquarel is mooi maar moeilijk. De aquareltechniek lijkt eenvoudig maar je moet die goed onder de knie hebben om resultaat te bereiken. Op het Aquarelfestival in Antwerpen zag ik werk van Jos Antens, die derde was in de Maxima-wedstrijd. Zijn aquarellen zijn heel complex en er zit veel tekenwerk in. Ik werk ook graag op basis van water maar het dekkende van de acryl ligt mij beter.’ In Christels werken zijn vaak personages aanwezig. ‘Een stil landschap spreekt mij niet zo aan. Het is de mens die leven geeft aan mijn werk, maar toch mag hij niet te prominent aanwezig zijn.’’ Herkenbaarheid is niet belangrijk. Vaak zijn de figuren op de rug geschilderd en details in het gelaat vallen weg zodat het werk rustiger en tijdlozer wordt. Zij wil de toeschouwer vrij laten om er een interpretatie aan te geven. De gewone mens in de straat, kinderen of reizigers in een station zijn types die vaak terugkeren. Ze zijn anoniem maar hun houdingen, gebaren of lichaamstaal zijn herkenbaar. Christel vindt haar inspiratie op straat en op plekken waar ze toevallig belandt. Wanneer een bepaalde esthetiek in houding of kleurcombinatie haar treft, maakt ze een reeks foto’s waarmee ze in haar atelier aan de slag gaat. Op het doek tekent ze in pastelkrijt de eerste lijnen en geeft ze aan welke kleuren ze zal gebruiken. Ze werkt van achteren naar voren en begint met een transparante aanzet. Meestal wordt het hele doek met kleur bedekt. Tijdens het werken in verschillende lagen probeert ze de kleuren zo goed mogelijk op elkaar af te stemmen. Als al het wit verdwenen is, blijft het een zaak van wikken en wegen, van lagen bij aanbrengen tot het evenwicht in kleur en toonwaarde compleet is. Weyts is het er niet mee eens wanneer haar stijl als fotografisch wordt bestempeld. ‘Het is niet mijn bedoeling een kopie van de werkelijkheid te maken. Ik stel zelf mijn kleuren samen en bepaal zelf de compositie. Ik noem het mijn eigen werkelijkheid of sfeer. De achtergrond houd ik met opzet minder doorgedreven en transparanter.’ In het portret dat ze van Maxima maakte, koos ze als achtergrond de bijzondere print van een mantel die Maxima bij een officiële plechtigheid gedragen heeft. Christel werkt graag in reeksen en houdt van onderwerpen uit het dagelijkse leven. Een karakteristiek oud gebouw of terrasjes in een stationshal trekken haar aandacht. In het stationsgebouw Brussel-Zuid kiest zij als onderwerp een caféterras waar een eenzame reizigster aan een tafeltje zit. De sfeer is warm door de donkere, dieprode en bruine kleuren. De chroom leuningen van de stoelen en de lampen aan het plafond zorgen voor de lichte toetsen in het werk. In haar werken van het station Antwerpen-Centraal valt vooral de lichte marmeren vloer op waartegen haar personages vanuit vogelperspectief zijn geschilderd. Een paartje dat hand in hand voorbijwandelt, een begroeting op het perron of een wachtende figuur op een bankje zijn met trefzekere hand op het doek overgebracht. Het kustplaatsje Nieuwpoort waar ze jaarlijks met haar gezin verblijft, biedt met zijn wijde stranden, zijn donkere pieren en met mos begroeide staketsels voortdurend inspiratie. Het werk ‘Staketsel van Nieuwpoort bij eb’ doet met zijn strakke lijnen en blauwe luchten denken aan Hoppers ‘Lighthouse at Two Lights’. De sfeer in de lucht is dezelfde maar bij Christel leiden de figuren op voor- en achtergond de aandacht af van het desolate en hoewel ze slechts kleine onherkenbare vlekjes zijn, brengen zij levendigheid en beweging in het werk. Christel Weyts schildert ‘omdat zij het niet laten kan’ maar vooral om de mooie dingen in het leven vast te houden en te bewaren. Meer info: www.christelweyts.exto.be Beeld: Mieke Pelckmans