Op het 28ste Aquarelsalon van het Aquarelinstituut van België won de Limburgse aquarelliste Monique Tevenie de Prijs van het Publiek met haar werk ‘Uitdaging’. Het thema van het Salon was ‘Erotiek’, een onderwerp dat zij op een bijna abstract-lineaire manier heeft weergegeven.
Om over haar werken te praten, heb ik Monique gaan opgezocht tijdens een zomerworkshop in Lier waar zij met tientallen schilders van het AIB bij de vijver in het stadspark zat te schilderen. Lier is een van de meest schilderachtige Vlaamse stadjes. Het is de stad van schrijver Felix Timmermans die de omgeving aan de stadsrand beschreef als de plek “waar de drie kronkelende Nethen een zilveren knoop leggen”.
Op het tafeltje voor haar ligt een blad papier van 50 x 70 waarop zij grote blauwgroene vlakken heeft neergezet die moeten drogen. Ze kijkt aandachtig uit over een donkere waterplas waarin diepgroene en bordeauxrode bomen hun bladeren weerspiegelen. Monique werkt traag en bedachtzaam.
“Vooraleer ik begin, moet ik weten welke richting ik uit wil. Ik heb een aanleiding nodig, iets dat mij treft in een vorm, in de kleuren of het ritmespel. Daar kijk ik heel lang naar. Ik maak mijn blad kletsnat en laat de kleuren dooreenlopen. Ik focus me op wat er op mijn blad gebeurt en laat het onderwerp los. Ik ga volledig op in mijn blad papier en laat de dingen gebeuren. Ik weet nooit vooraf wat het zal worden, maar meestal is het iets abstracts.”
Haar kleurkeuze wordt bepaald door wat ze gezien heeft maar evenzeer door wat ze in haar gedachten heeft. Ze houdt ervan te spelen en te experimenteren. In een bepaald stadium gekomen, neemt ze haar brede kwast en wast alles weg. Dan pas wordt het iets van haar.
“Ik streef ernaar rust en eenvoud weer te geven. Vandaar dat ik mijn werken meestal opzet in strakke lijnen en vlakken. Ook al heb ik niet altijd de gelegenheid om schilderend bezig te zijn, het kijken naar iets boeit en blijft boeien. Ik schilder al kijkend met mijn ogen in alles waar ik ook ben of wat ik ook doe. Vaak betrap ik mezelf erop in gedachten zoekend bezig te zijn met het vergelijken van licht-donker, kleur, lijn, vlak, ritme. Dat schilderen in mijn gedachten ervaar ik als een verrijking waar ik op een later tijdstip wel de vruchten van kan plukken.”
Het werk ‘Uitdaging’ waarmee zij de Prijs van het Publiek won, is gemaakt op basis van enkele foto’s. Ze is begonnen met het tekenen van lijnen om een model te suggereren en toen ze zag dat ze een goede compositie had, wilde ze er die specifiek erotische toets aan geven zonder het model volledig uit te tekenen. Omdat ze graag met kleurvlakken werkt, heeft ze een groene basis neergezet en rode tinten aangebracht. Daarna werkt ze laag over laag, soms nat-in-nat. Om spanning in het werk te krijgen heeft ze de kleuren bewust uit elkaar gehouden en dan intuïtief verder gewerkt. “Toen ik op een bepaald punt gekomen was, zag ik dat het goed zat maar ik was niet tevreden over de kracht van het werk. Ik heb er dan oranje kleurvlakken aan toegevoegd.”
Monique laat een aquarel onafgewerkt dagenlang staan waarbij ze veel naar het werk kijkt en afweegt. De achtergrond laat ze bewust leeg en heel licht om contrast te verkrijgen. Alleen een schaduwpartij zorgt ervoor dat het geheel diepte krijgt. Ook de puurheid van de aquarel is belangrijk voor haar: zuivere kleuren en egale vlakken moeten het werk kracht geven. “Less is more”, is haar stelregel.
Het werk ‘Subtiel verhuld’ toont de achterkant van een vrouwenlichaam en een deel van de rug. In een oranje basis is met oranjerood lineair getekend. De contouren van het lichaam en de schaduwpartijen zijn in dezelfde kleur aangebracht. Het diffuus gewaad verraadt het lichaam dat er achter schuilt. Als tegengewicht voor het overheersende oranje vlak bracht Monique blauwe partijen aan bij de rand van het werk, waardoor het geheel spanning krijgt.
De landschappen die zij schildert, ontstaan vaak uit de fantasie. Nadat ze een locatie visueel bestudeerd heeft, laat ze het onderwerp los en suggereert ze een stemming door het kleurgebruik en de vormentaal. Zo zal een herfstlandschap niet noodzakelijk in herfsttinten geschilderd zijn. Het gaat er haar vooral om het karakter van de herfst weer te geven, desnoods met heel andere kleuren. Contrastwerking en het hanteren van grote kleurvlakken blijven de eigenheid van haar werk uitmaken. “Eenvoud en het pure, dat is de rode draad die je terugvindt in de meeste van mijn werken.”
maandag 29 april 2013
Monique Tevenie : Opgaan in een blad papier
Op het 28ste Aquarelsalon van het Aquarelinstituut van België won de Limburgse aquarelliste Monique Tevenie de Prijs van het Publiek met haar werk ‘Uitdaging’. Het thema van het Salon was ‘Erotiek’, een onderwerp dat zij op een bijna abstract-lineaire manier heeft weergegeven.
Om over haar werken te praten, heb ik Monique gaan opgezocht tijdens een zomerworkshop in Lier waar zij met tientallen schilders van het AIB bij de vijver in het stadspark zat te schilderen. Lier is een van de meest schilderachtige Vlaamse stadjes. Het is de stad van schrijver Felix Timmermans die de omgeving aan de stadsrand beschreef als de plek “waar de drie kronkelende Nethen een zilveren knoop leggen”.
Op het tafeltje voor haar ligt een blad papier van 50 x 70 waarop zij grote blauwgroene vlakken heeft neergezet die moeten drogen. Ze kijkt aandachtig uit over een donkere waterplas waarin diepgroene en bordeauxrode bomen hun bladeren weerspiegelen. Monique werkt traag en bedachtzaam.
“Vooraleer ik begin, moet ik weten welke richting ik uit wil. Ik heb een aanleiding nodig, iets dat mij treft in een vorm, in de kleuren of het ritmespel. Daar kijk ik heel lang naar. Ik maak mijn blad kletsnat en laat de kleuren dooreenlopen. Ik focus me op wat er op mijn blad gebeurt en laat het onderwerp los. Ik ga volledig op in mijn blad papier en laat de dingen gebeuren. Ik weet nooit vooraf wat het zal worden, maar meestal is het iets abstracts.”
Haar kleurkeuze wordt bepaald door wat ze gezien heeft maar evenzeer door wat ze in haar gedachten heeft. Ze houdt ervan te spelen en te experimenteren. In een bepaald stadium gekomen, neemt ze haar brede kwast en wast alles weg. Dan pas wordt het iets van haar.
“Ik streef ernaar rust en eenvoud weer te geven. Vandaar dat ik mijn werken meestal opzet in strakke lijnen en vlakken. Ook al heb ik niet altijd de gelegenheid om schilderend bezig te zijn, het kijken naar iets boeit en blijft boeien. Ik schilder al kijkend met mijn ogen in alles waar ik ook ben of wat ik ook doe. Vaak betrap ik mezelf erop in gedachten zoekend bezig te zijn met het vergelijken van licht-donker, kleur, lijn, vlak, ritme. Dat schilderen in mijn gedachten ervaar ik als een verrijking waar ik op een later tijdstip wel de vruchten van kan plukken.”
Het werk ‘Uitdaging’ waarmee zij de Prijs van het Publiek won, is gemaakt op basis van enkele foto’s. Ze is begonnen met het tekenen van lijnen om een model te suggereren en toen ze zag dat ze een goede compositie had, wilde ze er die specifiek erotische toets aan geven zonder het model volledig uit te tekenen. Omdat ze graag met kleurvlakken werkt, heeft ze een groene basis neergezet en rode tinten aangebracht. Daarna werkt ze laag over laag, soms nat-in-nat. Om spanning in het werk te krijgen heeft ze de kleuren bewust uit elkaar gehouden en dan intuïtief verder gewerkt. “Toen ik op een bepaald punt gekomen was, zag ik dat het goed zat maar ik was niet tevreden over de kracht van het werk. Ik heb er dan oranje kleurvlakken aan toegevoegd.”
Monique laat een aquarel onafgewerkt dagenlang staan waarbij ze veel naar het werk kijkt en afweegt. De achtergrond laat ze bewust leeg en heel licht om contrast te verkrijgen. Alleen een schaduwpartij zorgt ervoor dat het geheel diepte krijgt. Ook de puurheid van de aquarel is belangrijk voor haar: zuivere kleuren en egale vlakken moeten het werk kracht geven. “Less is more”, is haar stelregel.
Het werk ‘Subtiel verhuld’ toont de achterkant van een vrouwenlichaam en een deel van de rug. In een oranje basis is met oranjerood lineair getekend. De contouren van het lichaam en de schaduwpartijen zijn in dezelfde kleur aangebracht. Het diffuus gewaad verraadt het lichaam dat er achter schuilt. Als tegengewicht voor het overheersende oranje vlak bracht Monique blauwe partijen aan bij de rand van het werk, waardoor het geheel spanning krijgt.
De landschappen die zij schildert, ontstaan vaak uit de fantasie. Nadat ze een locatie visueel bestudeerd heeft, laat ze het onderwerp los en suggereert ze een stemming door het kleurgebruik en de vormentaal. Zo zal een herfstlandschap niet noodzakelijk in herfsttinten geschilderd zijn. Het gaat er haar vooral om het karakter van de herfst weer te geven, desnoods met heel andere kleuren. Contrastwerking en het hanteren van grote kleurvlakken blijven de eigenheid van haar werk uitmaken. “Eenvoud en het pure, dat is de rode draad die je terugvindt in de meeste van mijn werken.”
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten